ARTIKEL bertajuk Propaganda Akhbar Cina yang disiarkan akhbar Utusan Malaysia, Sabtu lalu (20 Jun 2009) mendapat reaksi yang rencam daripada akhbar-akhbar Cina. Sebagai seorang pembaca yang mengikuti isu-isu yang dimainkan oleh akhbar-akhbar arus perdana, saya terpanggil untuk memberi sedikit pandangan.
Menjadi sasaran kritikan, adalah lumrah untuk akhbar-akhbar Cina bangkit mempertahankan laporan mereka. Namun, saya berpendapat reaksi yang diberikan agak keterlaluan dan terbawa-bawa dengan emosi berlebihan.
Pada saya, apa yang dibentangkan oleh akhbar ini menerusi artikel itu hanyalah fakta semata-mata. Kandungannya juga menjawab segala isu yang dibangkitkan oleh akhbar-akhbar Cina sebelumnya, terutama mengenai polemik sekolah Cina.
Dalam salah satu artikel yang disiarkan oleh sebuah akhbar Cina, penulisnya menempelak Utusan Malaysia kerana beranggapan hak mereka untuk bersuara seolah-
olah diketepikan. Ada yang lebih berani mencadangkan akhbar ini menerbitkan akhbar Cina sendiri supaya dapat ditentukan arah tuju akhbar Cina seterusnya memperbetulkan ‘pandangan sempit’ kaum Cina.
Memandangkan akhbar-akhbar ini mewakili dua kaum utama, perbezaan pendapat yang didorong oleh emosi berlebihan sebegini tidak seharusnya dibiarkan berpanjangan. Pada saya, semua pihak perlu menilai laporan kedua-dua akhbar itu secara rasional dan mengelak daripada mengaitkannya dengan sebarang sentimen perkauman.
Apa yang diperdebatkan meskipun secara langsung menyentuh mengenai kaum tertentu, namun perlu dilihat dalam konteks yang lebih luas. Iaitu demi membela kepentingan semua kaum di negara ini seterusnya mempertahankan perpaduan di kalangan seluruh rakyat Malaysia.
Ia juga sejajar dengan semangat gagasan Satu Malaysia yang diperjuangkan oleh Perdana Menteri, Datuk Seri Najib Tun Razak. Maka, seluruh akhbar di negara ini perlu seiring dengan semangat Satu Malaysia iaitu untuk memupuk semangat patriotisme semua bangsa tanpa meniup sentimen yang sensitif.
Perlu untuk difahami, penulisan di dalam akhbar-akhbar di negara ini masing-masing memainkan peranan yang tersendiri. Agenda-agenda yang diperjuangkan juga sangat jelas, meskipun sering dicanangkan bergerak bebas.
Dalam memainkan peranan membela kepentingan tertentu, akhbar seharusnya tidak melangkaui kepentingan kebangsaan. Iaitu menjadi ejen kepada perpaduan dan keharmonian terutamanya di negara berbilang bangsa seperti Malaysia. Sebagai wadah kepada pemikiran dan suara rakyat, akhbar berkuasa menentukan, mencorak dan mempengaruhi fikiran.
Justeru, adalah menjadi harapan sentimen yang menjurus kepada kebencian tidak wujud dalam mana-mana akhbar di negara ini. Waima secara tersirat atau tersurat.
Tidak dinafikan sebagai rakyat Malaysia, kita berhak menyuarakan pandangan menggunakan saluran media yang ada. Bagaimanapun, kita juga perlu bersedia menerima penjelasan daripada apa yang disuarakan. Apatah lagi apabila ia dijawab bersandarkan fakta.
Bercakap tentang fakta, suka untuk saya berkongsi sedikit maklumat yang dipetik daripada buku Ketuanan Politik Melayu: Pandangan Kaum Cina 2007.
Buku yang ditulis oleh Thock Ker Pong ada menyentuh mengenai sejarah sekolah Cina, iaitu antara isu yang dibangkitkan oleh kedua-dua akhbar.
Menurut Ker Pong, penubuhan sekolah Cina pada peringkat awal dipersetujui tidak dibiayai oleh kerajaan Tanah Melayu. Sebaliknya guru-guru Cina dibawa masuk dari Tanah Besar China.
Sekolah-sekolah Cina dan pergerakan masyarakat Cina ketika itu banyak dipengaruhi oleh pertubuhan Cina yang dikuasai oleh ahli perniagaan yang kaya. Salah sebuah pertubuhan itu ialah Huatuan.
Huatuan banyak memainkan peranan dalam dua isu utama masyarakat Cina iaitu kerakyatan dan pendidikan (Wong Yoke Nyen, 1981). Malah, Yoke Nyen turut menyorot penentangan Huatuan terhadap laporan dan akta yang mencengkam pendidikan Cina menjelang kemerdekaan. Antaranya ialah Laporan Barnes, Ordinan Pelajaran 1952, Kertas Putih 1954, Laporan Razak dan Ordinan Pelajaran 1957. Ia bertujuan untuk mengekalkan identiti kecinaan mereka di Malaysia.
Era pelaksanaan Dasar Ekonomi Baru (DEB) menyaksikan dilema pendidikan Cina mencapai kemuncaknya. Dengan pengenalan sistem kuota dan Bahasa Melayu (BM) sebagai bahasa pengantar, kaum Cina mula merasa kepentingan pendidikan mereka semakin terhakis.
Kemarahan orang Cina memuncak pada 1978 apabila kerajaan menolak permohonan untuk menubuhkan Universiti Merdeka. Ini mendesak Barisan Nasional (BN) menetapkan kuota bagi pelajar Bumiputera dan bukan Bumiputera di universiti tempatan pada nisbah 55:45 peratus.
Kuota ini bukan hanya dilakukan oleh sebelah pihak sahaja tetapi melalui perbincangan dan permuafakatan UMNO dan MCA pada 28 Jun 1979.
Banyak tuntutan yang dibuat oleh masyarakat Cina menjelang Pilihan Raya Umum 1999. Tetapi yang penting adalah tuntutan menyingkirkan dasar pendidikan satu bahasa, agar dapat merealisasikan semangat dan kepelbagaian yang ditekankan dalam Prinsip Toleransi (Dongzong 1999: 3-4).
Sedikit maklumat yang dipetik daripada buku Ketuanan Politik Melayu: Pandangan Kaum Cina 2007 itu dibentangkan untuk kita sama-sama renung dan fikirkan.
Sumber - Utusan Malaysia
Tiada ulasan:
Catat Ulasan